De afhankelijkheid in deze industrie van niet-hernieuwbare energiebronnen
In 2015 was de textielindustrie verantwoordelijk voor 1,2 miljard ton CO2-equivalenten. De industrie is sterk afhankelijk van olie; in 2015 bedroeg het olieverbruik van de industrie naar schatting 98 miljoen ton en dit zal volgens schattingen tegen 2050 stijgen tot 300 miljoen ton olie. Het aandeel van de industrie in het koolstofbudget zal tot 26% bedragen. Dit komt doordat de industrie in elk aspect van haar productieproces afhankelijk is van niet-hernieuwbare hulpbronnen. Katoen is voor zijn groei sterk afhankelijk van kunstmest. Chemicaliën worden gebruikt bij de productie van kleurstoffen en bij de afwerking van de vezels en het textiel.
Gebruik van natuurlijke grondstoffen en grootschalige verspilling
Op dit moment wordt de geproduceerde kleding zwaar onderbenut. Slechts 1% van de geproduceerde kleding wordt na gebruik gerecycleerd. Dit komt neer op een verlies van meer dan 100 miljard euro aan materialen per jaar. Na gebruik belandt 73% van het textiel op de stortplaats of in de verbrandingsoven. Door het weglekken van microvezels in het milieu komt 0,5 miljoen ton microvezels in de oceaan terecht, met negatieve milieu- en gezondheidseffecten tot gevolg. Tegen 2050 zal de industrie verantwoordelijk zijn voor 22 miljoen ton microvezels en kunststoffen die in de oceaan zijn gelekt.
Sociale problemen in de keten
Veel werknemers in de textielindustrie in ontwikkelingslanden werken onder slechte omstandigheden. Belangrijke sociale kwesties zijn kinderarbeid, lage lonen, dwangarbeid of mensenhandel, gezondheids- en veiligheidsrisico's, en plaatselijke aantasting van milieubronnen waarvan gemeenschappen afhankelijk zijn, leidend tot negatieve gezondheidsresultaten en sociale onrust.
Bewustwording bij de industrie en de consument van problemen in de sector
De laatste jaren zijn de consumenten en de industrie zich meer bewust geworden van de negatieve sociale en milieueffecten. Er worden inspanningen geleverd om deze effecten te verzachten. Deze inspanningen lijken echter vooral gericht te zijn op het verzachten van de gevolgen binnen het huidige lineaire systeem, in plaats van de systemische uitdagingen aan te pakken die ten grondslag liggen aan de verspillende aard van de industrie.